พระวินัยปิฎก ถือเป็นส่วนหนึ่งของพระไตรปิฎก เป็นประมวลกฎข้อบังคับ
เกี่ยวกับความประพฤติของเหล่าพระสงฆ์ทั้งภิกษุและภิกษุณี
ทว่า
พระวินัยปิฎกนั้นมิได้มีแต่กฎข้อบังคับเท่านั้น
หากยังมีเนื้อหาสะท้อนประวัติศาสตร์ของอินเดียในสมัยพุทธกาลด้วย รวมทั้ง ขนบธรรมเนียม ประเพณีและประวัติของบุคคลสำคัญบางคนในยุคนั้น
เช่น ชีวกโกมารภัจจ์
เดิมนั้น
พระวินัยปิฎกแบ่งได้เป็น 3 หมวดใหญ่
ๆ ได้แก่
·
ภาค 1 สุตตวิภังค์
·
ภาค 2 ขันธกะ
·
ภาค 3 ปริวาร
ในภายหลังมีการแบ่งเป็น
5 ส่วน
และถือเอาเป็นหลักในการจำแนกหมวดพระวินัยมาจนปัจจุบัน ดังนี้
1. มหาวิภังค์ เนื้อหาเกี่ยวกับมูลเหตุแห่งการบัญญัติพระวินัย
และข้อวินัยของพระสงฆ์
220 ข้อ กับวิธีพิจารณาข้อพิพาทอีก 7 ข้อ รวมเป็น ศีล 227 ข้อ
2. ภิกขุนีวิภังค์ กล่าวถึง
วินัยของพระภิกษุณี ที่ไม่ซ้ำกับพระภิกษุ 130 (ภิกษุณีมีวินัย
311 ข้อ)
3. มหาวรรค แบ่งได้เป็น 10 หมวดย่อย หรือ 10 ขันธกะ กำเนิดภิกษุสงฆ์
และกิจการเกี่ยวแก่ภิกษุสงฆ์ ได้แก่ มหาขันธกะ, อุโบสถขันธกะ,
วัสสูปนายิกาขันธกะ, ปวารณาขันธกะ, จัมมขันธกะ, เภสัชชขันธกะ, กฐินขันะกะ,
จีวรขันธกะ, จัมเปยยขันธกะ และโกสัมพิขันธกะ
4. จุลวรรค แบ่งเป็น 12 หมวดย่อย หรือ 12 ขันธกะ
เกี่ยวกับระเบียบความเป็นอยู่ของภิกษุ ภิกษุณี และเรื่องสังคายนา ได้แก่
กรรมขันธกะ, ปริวาสิกขันธกะ, สมุจจยขันธกะ,
สมถขันธกะ, ขุททกวัตถุขันธกะ, เสนาสนขันธกะ, สังฆเภทขันธกะ, วัตตขันธกะ,
ปาฏิโมกขัฏฐปนขันธกะ, ภิกขุนีขันธกะ, ปัญจสติกขันธกะ และสัตตสติกขันธกะ
5. ปริวาร เป็นข้อปลีกย่อยต่างๆ
และคู่มือถามตอบซักซ้อมเกี่ยวกับพระวินัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น